^{_{Een overzicht van de geadopteerde boxers in 2020}}

Verhalen van de adoptanten van de boxers die een nieuwe thuis vonden
via Boxergeluk, via andere stichtingen, via het asiel, opgepikt in Boxergeluk en Boxerherplaatsing.
Geniet mee van al dit Boxergeluk!

DECEMBER 2020

NOVEMBER 2020

Cookie, 3,5Jr, geadopteerd op 07/11/2020

Cookie zijn baasje was overleden. Gelukkig kwam hij snel onder de hoede van Patricia die zich over hem ontfermde.
Het was met wat struikelblokken maar dan kwam Alain in beeld. Na vele kennismakingen, lange wandelingen, wennen aan
elkaar, wennen aan een dove boxer. Maar het was dik in orde, de match was er! Cookie geniet terug van een warme familie
met bovenop nog een boxervriend in de familie die ook geadopteerd was via Boxergeluk. Cookie en Hondo, 1 team Boxergeluk!

OKTOBER 2020

SEPTEMBER 2020

Tara en Bo, 2j en 1j, geadopteerd op 13/09/2020

Toen we in augustus onze lieve Mo hebben moeten laten inslapen ten gevolgen van een harttumor, was er een enorme leegte in huis. 9 mooie jaren hebben we met Mo mogen beleven en de liefde voor het boxerras is vanaf dag 1 dat we hem bij ons hadden alleen maar gegroeid. Het stond dan ook vast: we wilden opnieuw een boxer in ons hart sluiten. We gingen niet meteen actief op zoek, want het verdriet om het verlies van Mo was nog te vers. Wanneer we echter via een facebook-groep zagen dat er via een fokker een wit boxerpupje nog was achtergebleven en men voor haar nog een goede thuis zocht, begonnen we toch terug boxerkriebels te voelen. Er werd een afspraak gemaakt om haar te gaan bezoeken en we waren enorm verheugd! Helaas kregen we een paar uur later te horen dat er een andere geïnteresseerde haar had gekocht, zonder eerst te gaan kijken. Wat een tegenslag! Maar het was dat het zo moest zijn: diezelfde avond zat ik door het nieuwsoverzicht op mijn facebook te scrollen en plots viel mijn oog op een bericht van boxergeluk. Tara en Bo, 2 boxer(mix)dames van 2 jaar oud, zochten een nieuwe thuis. Vrijwel meteen namen we contact op met de eigenaars en de bal ging aan het rollen. Enkele dagen later, op 13 september, kwamen Tara en Bo vanuit Nederland naar ons toe en vonden ze hun nieuwe thuis. In het begin was het nog wat zoeken, omdat de 2 (en vooral Bo dan), weinig gesocialiseerd waren. Al snel wonnen we hun vertrouwen en dag na dag zetten we stappen in de goede richting. Vandaag zijn we onafscheidelijk! Wat een schatten hebben we mogen adopteren! Er is nog wat werk aan de socialisatie, maar dat komt helemaal goed! Deze 2 prachtige dames hebben alvast hun forever home, en bovendien “gouden mandje”, gevonden (al zeg ik het zelf ). Op naar nog vele mooie jaren, vol zotte kuren en veel liefde, om te geven en om te krijgen!

AUGUSTUS 2020

Kaya, 1.5j, geadopteerd op 06/08/2020

Op 3 augustus 2020 zagen wij de advertentie. Een mooi, lief, onzeker meisje keek me aan door de lens en ik was verkocht. Een meisje wat vroeg om rust, ruimte en regelmaat, een meisje wat vroeg om stabiliteit…… na contact met Kathy en jouw toenmalige lieve vrouwtje zijn we op 6 augustus gaan kennismaken, uiteraard met Borre mee. Jij en je nieuwe broer, die klik was voor ons prio 1. En dat die klik er was zeg…. per direct, alsof het nooit anders geweest was en nooit anders had moeten zijn. Dus gingen we gevierend terug naar Twente. O, wat vond jij alles spannend, elk blaadje, elk grassprietje, elk geluidje, overal moest Borre met je mee. Langzaam zagen we je meer rust krijgen en mocht je ook mee naar de club. Op de zondag de gehoorzaamheid waar je, ondanks dat je dat nog steeds spannend vind, netjes slaagde voor je A en door ben naar de GH1. Op de donderdag naar de agility, en o wat vind jij dat leuk. Echt nog voor de fun met onze zelf verzonnen rondjes, maar wat heb jij daar een lol!! Inmiddels ben je 4,5 maand bij ons en niet meer weg te denken. We zien jouw zelfvertrouwen toenemen en (En dat ontroerd me altijd zo….) we zien je steeds vaker vol overgave ontspannen, je antennes laten zakken en echt ontspannen…… Lief mooi muizenmeisje, lieve pop, mooie Kaya…….. Hier in jouw forever huis in Twente gaan wij met jou en Borre nog veel mooie jaren en herinneringen maken lieve schat…..

Kato, 9Jr, geadopteerd op 22/08/2020

Op 22 juli hebben wij afscheid moeten nemen van onze boxerjongen Mazzel. Pfff wat een groot verdriet en leegte.
Zo stil in huis. We hadden vooraf afgesproken we nemen geen hond meer dat verdriet niet nog een keer… maar toen kwam Kato voorbij, ik was meteen verliefd op dat grijze smoeltje en dan 9,5 jaar dat kan toch niet waar zijn.
Alles is heel snel gegaan. 22 augustus zijn we naar België gereden en hebben kennis gemaakt met ons meisje. Zij koos ons ook meteen…. de schat. We hebben haar gelijk meegenomen . En het is vanaf dag 1 alsof ze altijd bij ons gewoond heeft.
Ze is een echte lieverd, wel eigenwijs maar ja wat wil je ze is een boxer wel een paar keer naar onze dierenarts geweest voor wat kleine probleempjes, maar we zijn zo blij met onze dame.
Ze heeft de enorme leegte weer opgevuld en we hopen dat ze zeker nog een paar jaartjes bij ons mag blijven.
Katootje mijn cadeautje.

Lola, 4,3j, geadopteerd op 21/08/2020

Ik wil graag ons verhaal delen van onze Lola. Vroeger hebben mijn ouders een boxer teefje gehad (uit het asiel). Daarna kregen ze herplaatser Spike. Nadat onze vorige boxer Spike meer dan 4 jaar geleden is overleden, wilde mijn vader (die alleen is) weer graag een maatje in huis, om lekker samen mee te wandelen. Na lang zoeken, iedere dag op Boxergeluk kijken en hopen dat er een lieverd beschikbaar zou komen, hebben we dan eindelijk onze lieve Lola gevonden.

We hadden eerst contact met een organisatie die honden uit Spanje haalde. Wij zouden perfect zijn voor een boxermix reu, tot dat bleek dat hij niet met katten samen kon. En ja, wij hebben nu eenmaal een senior kat die bij het gezin hoort. Helaas, dat was even balen toen dat niet door kon gaan… Tot we via Boxergeluk herplaatsing een berichtje kregen van Kathy. Ze had contact met een andere organisatie. Er zou een boxer tussen zitten van 4 jaar oud. We hebben de telefoon gegevens doorgekregen van Kathy, want heel veel meer informatie had ze niet, en we hebben gelijk naar de organisatie gebeld. De dag erna zou de hond in Antwerpen aankomen en we mochten gelijk komen kijken. We wisten op dat moment niet veel over de hond, dus het was spannend hoe de hond er uit zou zien en of het zou klikken. We zijn de dag erna gaan kennismaken.

En natuurlijk… JE BENT DIRECT VERLIEFD OP ZO’N LIEVERD! Zowel mijn vader en ik hadden enorm veel medelijden met haar.Ze kwam uit een busje én .. Zo zielig! Waarschijnlijk waren haar puppy’s nog maar net bij haar weg genomen. Ik keek mijn vader aan, en ik zag direct aan hem dat hij haar wilde meenemen om een beter leven te geven. We hebben de gegevens ingevuld en haar mee naar huis genomen.

We vonden de naam Lola erg leuk en hebben haar deze naam gegeven. Al snel bleek dat ze een heel lief karakter heeft en goed met de kat samen kan. Dat was wel eventjes spannend in het begin hoe ze daarop zou reageren. Ze was in het begin ook wel erg bang van mannen. Ze trok eerder naar mij toe dan naar mijn vader. Wellicht omdat hij een zwaardere stem heeft.

Mijn vader heeft in het begin op de bank geslapen, zodat hij bij haar was tijdens de nacht, want ze had veel verlatingsangst. Na een tijdje ging dit al veel beter en nu slaapt ze ’s nachts zonder problemen op haar mat in de woonkamer. Ze is soms nog wel een beetje bang van andere honden die enthousiast met haar willen spelen, maar iedere dag gaat het een beetje beter.

Lola is nu 4 maanden bij ons. Mijn vader en Lola zijn nu dikke maatjes en ze is nu heel blij. Alles was nieuw voor haar in het begin, want in die 4 jaar had ze niet veel leuke dingen meegemaakt, dat kon je merken aan alles. We gaan graag wandelen in het bos, naar het strand, of lekker bij ons in de buurt in Zeeuws-Vlaanderen. Ze heeft nu een mooie glimmende en zachte vacht, geen ligplekken meer en niet meer zo mager. Ze ziet er dus super uit! Haar tepels zijn nog een klein beetje terug getrokken, maar niet meer volledig. Dit is ook niet erg voor ons, het is belangrijk dat ze lief is!

Ze is met haar kontje in een warm mandje gevallen, met iemand die alle tijd heeft voor haar en heel goed voor haar zorgt.We zijn Boxergeluk herplaatsing dankbaar dat we door hun in contact zijn gekomen met de organisatie en dat wij nu een schat van een hond in huis mogen hebben.

• 

• 

JULI 2020

Rico, 7j, 19/06/2020

Rico zag ik voor het eerst voorbij komen bij een fb bericht van Happy Dogs & shelters. Ze waren wezen wandelen met Rico. Rico zat toen in dierenopvang De Hazenberg.

Ik was gelijk verliefd op Rico, zon mooie kop maar dacht er nog niet aan om een boxer erbij te nemen. Onze roedel bestond toen uit boxer Dolly van 10, Spot teckel van 15 en in het weekend de boerboel Tara van mijn vriend dus dat was prima. Niet veel later kreeg ik een berichtje van mijn schoonzus dat hun boxer tijdens zijn(vakantie) verblijf in De Hazenberg had gespeeld met Rico en dat het zon leukerd was. Hij bleef toen maar door mijn hoofd spoken en dacht, 2 boxers, hoe leuk is dat. Gebeld en ik kon de week erna komen wandelen. Er was veel gebeld voor Rico maar dat waren gezinnen met jongere kinderen en daar werd ie niet meer geplaatst. Hij was 3 weken bij een gezin geplaatst geweest wat niet werkte en daarvoor had hij een baas die ernstig ziek was en niet meer Rico de aandacht kon geven die hij verdiende en daarom besloot om Rico een nieuw thuis te gunnen. Deze man had Rico uit een Belgisch asiel gehaald.

Rico is een boxer die snel geprikkeld raakt en dan hoog in zijn energie zit dus ze zochten een rustig huishouden. Ik was uiteraard op slag verliefd toen ik hem zag en het wandelen en kennismaking met onze andere boxer was ook gelijk goed. De volgende dag mocht ie mee naar huis en het was alsof hij al jaren bij ons was, liep zo ons leven binnen.

Zijn gedrag aan de riem buiten als hij andere honden of katten ziet is een aandachtspunt en hij kan soms gefixeerd raken op iets en dan moet hij het hebben bv een bal of een brokje. Dan hoort of ziet ie helemaal niemand en luistert dan ook totaal niet. Ik had een keer brokjes in mijn jaszak en hij greep zelfs mijn jas vast als een pitbull. Dit gedrag is nooit binnen, baknijd heeft hij niet gelukkig. Met een herplaatser weet je helaas niet hoe dit ontstaan is. Hiervoor train ik met hem want dit is onacceptabel gedrag. Ben ervan overtuigd dat het goed gaat komen.

Voor de rest genieten we elke dag van hem, het is zon lieverd en gek op onze andere boxer, het ie een hele mooie aanvulling op onze roedel. 1 boxer is top maar 2 is helemaal ge-wel-dig!!

• 

Star, 5Jr, 07/2020

En daar is hij dan. Star!!
Vanmiddag op gehaald in Hoevelaken. Hij is erg mager. Maar dat komt wel goed. Hij is continu rondjes aan het lopen en aan het snuffelen terwijl hij bekaf is. Houd ons allemaal in de gaten en wil zijn waar wij zijn. Hij vind het vooral fijn om bij Claus te liggen. Dus de mand gaat het denk ik niet worden. Hij had enorm veel honger en had binnen een minuut zijn eten op. Nu leren dat hij niet de keuken in mag. Toen we met ons eten bezig waren er telkens uitgezet en euuuuh gezegd.
Het lijkt dat hij dat al begrijpt. Want toen hij stiekem de keuken in ging en aan kwam lopen ging hij er gelijk uit. En blijft ook eerst voor de ingang staan.
Het lijkt erop dag hij niet de trap opgaat. Maar dat is dan het volgende dingetje wat hij gaat leren. Hij is zo moe, maar lijkt niks van ons te willen missen.
Heeft al een paar keer even in de mand geweest en een paar keer even op de bank gelegen maar telkens weer een nieuwe opleving. Het is een schat! Zijn ogen zijn net zo mooi als op de foto in Spanje.
Wij hebben een nieuw maatje gevonden.

JUNI 2020

MEI 2020

Zarco, 10Jr, 19/05/2020

13 Mei 2020.
Op Facebook kwam een oproep voorbij dat Zarko een nieuwe thuis zocht. Hij had eerder zijn baasje verloren en was daardoor verhuisd van pension naar het Dierentehuis in Den Bosch.

Wij waren op dat moment helemaal niet op zoek naar een hond. Maar in het verleden 7 jaar een boxer gehad en daardoor de liefde voor dit geweldige ras gekregen. Deze noodoproep kwam eigenlijk op een perfect moment want het past nu in ons gezin qua werk en bezigheden. Wij hadden nu echt de tijd voor een hond in ons gezin, het zou passen! Ook door de heftige donkere corona tijd een fijn plezierig lichtpuntje. Zarko maakte indruk…dus direct gemaild. Helaas kregen we te horen dat hij al ging proefdraaien die zondag. Hele weekend toch wel teleurgesteld…maar fijn voor Zarko dat hij ergens naar toe kon. Weekje later kregen we telefoon, het proefdraaien was niet doorgegaan of wij wilden komen kennismaken. Uiteraard gingen we dat doen en mocht hij een weekje op proef komen. Dat vonden wij erg fijn zeker met onze 2 kinderen van 9 en 10 jaar.
Zarko was net 10 jaar en dus wel al een wat oudere hond. Het moest natuurlijk wel klikken en wij wilden Zarko ook zeker de kans geven om te wennen. De eerste paar dagen was hij zo intens triest, hij was wat mager en had kale plekken op zijn flank. Naar andere honden toe was hij ook niet makkelijk met uitlaten. Toch waren mijn man en ik direct gek op Zarko. Na 2 dagen was het al wel duidelijk dat we hem niet terug wilde brengen naar het asiel. We hebben zijn vertrouwen moeten winnen en dat is gelukt. Hij is erg lief, speels en waakzaam over de kinderen. Ook naar andere honden toe gaat dit stuk beter, hij loopt dan ook vaak los met ons mee met uitlaten. Hij is echt een aanwinst voor ons gezinsleven. Hij is erg geliefd en wij hopen nog jaren van hem te kunnen genieten. Lieve Zarko heeft zijn gouden mandje (seniorenmatras) wel gevonden bij ons denk ik zo. Zarko heeft zelfs een eigen Tiktok account

• 

• 

• 

APRIL 2020

Killa (Meis), 6Jr, 30/04/2020

Het gaat goed met Meis gezien de omstandigheden. Even terug naar het begin.
Killa verbleef in een asiel in Spanje en na het zien van een foto was ik toch weer gevallen voor een boxerteefje, de vierde alweer.
Ze zag er niet uit, angstig, mager, gebroken staart en met een flink gezwel op haar poot.
Maar Ik wilde haar toch wel adopteren, ondanks alle problemen of misschien wel juist daardoor.

Volgens de dierenarts in Spanje was ze ongeveer 4,5 jaar, maar gezien haar grijze snoet dacht ik, minimaal zes a zeven.
Ik vroeg via de adoptie regelaars of ik misschien tegen betaling het gezwel op haar poot kon laten onderzoeken, zodat ik dat even mijn eigen dierenarts in Nederland kon overleggen.

Met veel haken en ogen (de dierenarts bleek al tijden niet betaald te zijn) kwam er een mooi Spaans rapport. Het bleek inderdaad een kwaadaardig gezwel, en zo bleek, ze hadden dat in Spanje inclusief een sterilisatie maar gelijk verwijderd en uitgevoerd.

Als ik al twijfels had, dan waren die na wederom het bekijken van de foto met dat koppie helemaal weg dus ik besloot inderdaad tot adoptie, Zo gezegd zo gedaan dacht ik, maar natuurlijk buiten de Corona gerekend, dus moest ze nog twee maanden in een pension voordat ze naar Nederland mocht.

Daar was ze dan, eind april 2020, dus direct naar mijn DA. Het gezwel was wonderwel goed genezen, geen uitzaaiingen gelukkig, bleef over een hele bange hond, ondervoed 23 kg en met een vreselijk slecht gebit.

We hebben twee maanden gewacht met het behandelen van haar gebit, in die tijd heb ik eigenlijk alle tijd besteed om haar vertrouwen te winnen en dat is goed gelukt. Haar gebit is nu ook op orde, tenminste wat er van over is.

Ik woon in een plein stadje in Friesland en mevrouw, die ik ondertussen had herdoopt tot Meis loopt los,in het begin alleen voor de deur maar nu december 2020 eigenlijk overal.

Ze volgt me op haar geheel eigen boxerwijze (dus moet ik vaak wachten tot ze alles genoeg besnuffeld heeft.

Ik schreef al dat ik met boxers ben vertrouwd maar Meis spant de kroon, als ze iets niet wil gaat ze boxers praten (een soort van kleine kreetjes) en verder is ze ongelofelijk lief en trouw.

Vanwege haar gebroken staart noem ik haar ook vaak klapper, omdat ze telkens als ze mij ziet met dat stuk staart begint te zwaaien, zo krachtig dat het meer een stuk sloop gereedschap lijkt.

Vorige week merkte ik plotseling dat ze, als we aan het spelen waren, plotselinge pijnkreetjes slaakte, dus op naar de DA voor onderzoek. Na een paar onderzoeken blijk ze flinke artrose te hebben.
Ze heeft nu medicatie en moet rustig aan doen (dat moet je tegen een boxer zeggen) maar ik merk dat ze begrijpt dat spelen met een bal of stuk hout er niet mee inzit.

De DA vertelde mij ook dat ze vermoedelijk al veel ouder is dan zeven, maar dat is eigenlijk helemaal niet belangrijk.

We genieten van elkaar en ik hoop nog lang van haar streken te kunnen genieten.

Jantje, 2Jr, 22/04/2020

Jantje hebben wij sinds april bij ons wonen. Wij zijn allemaal gek op hem. Hij is heel aanhankelijk en heeft een groot knuffelgehalte.  Omdat het een grote boxer is kan hij bij het wandelen erg trekken. Gelukkig wonen we in de bossen en kan hij daar meestal vrij rond lopen. Hij is gek op mensen en wil daar altijd heen. Maar hij kent zijn eigen kracht niet, duwt en kwispelt zo hard dat je stevig op je schoenen moet staan.  Onze buurman die hem de eerste dag nogal hard heeft aangepakt, toen hij bij hem in de tuin liep mag hij niet meer. Als hij bij ons komt gromt hij. Dat is heel jammer want onze vorige boxer en hij waren dikke maatjes Zo ook wordt hij boos op honden die naar hem grommen. Maar ben jij zijn vriend, hond of mens, dan heeft hij je in zijn hart gesloten.

Wel moet hij afleren dat niet alles wat wij of iemand anders in handen heeft, van hem is.

Het mooie is, zo onbesnut hij ook kan zijn, zo voorzichtig was hij met de puppy en nu ook nog met de beagle van onze dochter.

Wij hebben hem echt in onze harten gesloten. Wij hebben ook nog goed contact met zijn oude baasje .

MAART 2020

Dodge 5Jr en Lexie 4Jr, geadopteerd op 13/03/2020

Halverwege maart hebben we Lexie (4 ½) en halfbroer Dodge (5 ½) geadopteerd. Een dubbele verrassing, aangezien we eigenlijk maar op zoek waren naar één boxer. In het begin was het een beetje afwachten of hun nieuwe thuis hen zou bevallen, maar ze voelden zich als team heel snel op hun gemak. De aankomst van onze nieuwe boxers viel gelukkige samen met de eerste lockdown (BE). Hierdoor was iedereen thuis en genoten we van elkaars gezelschap. Het was een nieuwe ervaring om ze allebei uit te laten. Samen goed voor zo’n 75 kilo en in nieuwe omgevingen werden we dus vaak in verschillende richtingen getrokken. Al snel werd duidelijk dat Lexie – zelfs na korte wandelingen – met haar linker achterbeen worstelde. Na verschillende bezoeken bij de dierenarts (röntgenfoto’s etc.) bleek dat haar kruisbanden aan beide achterpoten gescheurd waren. Vervolgens werd de beslissing genomen om een ​​dubbele TPLO-operatie uit te voeren, niet de gemakkelijkste optie voor iedereen, maar na het lezen van een aantal ‘succesverhalen’ op boxergeluk waren we het eens dat dit op lange termijn de beste optie zou zijn. Na de operatie moest Dodge wennen aan solo wandelingen en Lexie bracht enkele weken door in haar bench om te herstellen. Gelukkig waren de operatie en het herstel een groot succes en bleef Lexie sterker worden – nu is ze niet meer te stoppen! Tijdens haar herstel begonnen we echt een hele hechte band met Dodge te voelen, hij werd onze ‘gentle giant’ of zachtaardige reus. Dodge had veel haarverlies dat werd verergerd door een soort irritatie in zijn nek waar hij eindeloos aan kon blijven krabben. Helaas had Dodge in deze periode ook enkele momenten waarop hij na het spelen (of een intense activiteit) gewoon neerviel en 15 seconden niet zichzelf was. Dit gebeurde maar een paar keer, maar het was genoeg om ons herhaaldelijk naar de dierenarts te sturen om een ​​‘genezing’ voor de allergie/irritatie te zoeken en om te achterhalen wat hem zo uitputte na het spelen. Buiten zijn irritatie leek Dodge zijn gezondheid zeer goed. Tijdens de zomer hadden we geweldige momenten met hen beiden, ze waren onafscheidelijk en vonden duidelijk veel troost in elkaars gezelschap. Het was echter in augustus dat het met Dodge slechter werd. Op een avond tijdens een wandeling begon hij kleine hoeveelheden bloed op te hoesten. Na verschillende röntgenfoto’s bij de dierenarts bleek dat hij een hersentumor had die zich al diep in zijn longen had verspreid. Alle hulp kwam dus helaas te laat… Slechts een paar weken later, op de laatste dag van augustus, moesten we van onze lieve Dodge afscheid nemen. Hij was iets meer dan vijf maanden bij ons en maakte een blijvende indruk op ons allemaal. Plots hadden we terug maar één boxer en bleef Lexie alleen over zonder Dodge – haar broer, bodyguard, (slaap)kussen en speelkameraad. Met een bang hartje was het afwachten hoe Lexie hier op zou reageren, maar al snel zorgde ze voor plezier en warmte om ons te troosten. Ondertussen zijn we een halfjaar verder en is Lexie een fantastische gezinshond geworden. We genieten er ontzettend hard van om lange wandelingen te maken en andere honden en mensen te ontmoeten. Alhoewel Lexie voor dat laatste nog wel heel bang is. We kijken uit naar nog veel gelukkige jaren samen met ons Lexie en koesteren alle mooie herinneringen van onze gentle giant Dodge

• 

• 

• 

FEBRUARI 2020

• 

JANUARI 2020